Bo brak powodu do smutku to powód do uśmiechu.

Zastanawiam się nad moimi już podjętymi decyzjami.

Nie wiem czy były dobre, czy złe. Na pewno nie były najlepsze.

Ale nie a co gdybać. Trzeba wziąć się w garść i żyć dalej.

Trzeba nauczyć się żyć z konsekwencjami tych wszystkich decyzji.

Nieważne jakie one były.

Teraz już i tak nic ich nie zmieni.

Chyba, że znajdziemy sposób na cofnięcie czasu.

Płaczesz? Nie płacz. Nie ma sensu. 

Wszyscy zawiedli? Wywieszasz białą flagę?

Nie rób tego.

Wstań, otrzyj łzy i pokaż im, że dasz sobie radę bez nich.

Nie rób tego dla nich, przeciwko nim. Nie. Zrób to dla siebie.

Tylko wtedy poczujesz się lepiej. 

I będziesz sobą, ale bogatsza o nowe doświadczenia. 

Nie da się? To jest za trudne? Wspomnienia przytłaczają i wywołują fale bólu i płaczu?

Nie masz siły by się uśmiechać? Ba, nawet nie chcesz?

Spokojnie. Daj sobie czas. Dużo czasu.

Staraj się nie myśleć o tym.

Ale nie zapominaj. I tak nie dasz rady.

Zachowaj te radosne wspomnienia. Ciesz się nimi. One po to są.

Mają wywoływać łzy szczęścia a nie łzy bólu.

Niemożliwe wydaje się pozbycie bólu, co?

On nie zniknie. Na pewno nie od razu.

Ale będzie się zmniejszał, choć pewnie wydaje się on coraz większy.

Uwierz- to tylko złudzenie.

Dasz radę. Musisz zaufać. 

Pamiętaj, że nie wolno się poddać. Nie wolno.

I pamietaj, że walczysz dla siebie i o siebie. Nie dla nich, nie dla niego.

Walczysz by przetrwać. Walczysz o swoją przyszłość.

A przy najbliższej okazji przywal mu w twarz. Ulży ci. Zobaczysz.

U mnie podziałało. 

Naprawdę. 

Niech wie, że wcale nie jesteśmy słabą płcią. :-)